Ein mandag etter ein fredag me aldri vil gløyme

Etter stans i kropp og sinn i fleire dagar, vaknar ein til ein kvardag som er, men som ikkje er likevel. Han er nummen og apatisk, men sterk og medviten. Me gir oss ikkje! Med "bøygde Rygg, med svære Saar" reiser me oss, reiser Norge seg.

 

I dag har det vore stille eitt minutt i Norge og Norden. Det er rart kva ein knyttar slike augneblinkar til. Eg laga sitronlemonade og stoppa opp. På radioen høyrde eg at bilar langs vegane hadde stoppa, at butikkansette tok kundane med utanfor for å vere stille saman, at skjermar gjekk i svart.  

Fellesskap!

Og når radioen er med meg, blir dagens prosjekt prega av det ufattelege som  har skjedd. Når eg ser desse bileta mine, høyrer eg radiostemmar og føler sorga. Men livet går vidare. Ein av AUF-ungdommane syntest det var tøft å komme på Gardermoen og sjå at ting gjekk føre seg på normalt vis. Det forstår eg så godt. Eg høyrer W. H. Audens "Stop all the clocks" i bakgrunnen. Og eg føler så med.

Safta eg har laga i dag ber minne i seg.

Etter sitronlemonaden blei det ripssaft. Det høyrer sommaren til.

Mykje sukker!

Mykje saft.

Mykje lys og mykje varme!

Eg føler med!